Vanochtend kopt het AD met: “Het aantal Nederlanders dat zich zorgen maakt over klimaatverandering, is de laatste maanden opvallend gedaald. Sinds de klimaatplannen van het kabinet bekend zijn, groeit bovendien de groep die de aanpak van broeikasgassen te ver vindt gaan.”

Hierin staat dat Nederlanders na het klimaatakkoord ineens anders over klimaatverandering zijn gaan denken. Wat mij betreft niets nieuws onder de zon. Het laat gewoon wederom zien dat er een verschil is tussen burger en consument.

Ieder van ons is zowel burger als consument. Onze handelingswijze als consument is in de regel niet congruent met wat we vinden als burger. Laat ik dit toelichten: als burger willen we bijvoorbeeld niet dat onze kleding gemaakt wordt door kinderen of door mensen die worden uitgebuit, maar als we een paar minuten later als consument een nieuw shirtje willen kopen kijken we naar hele andere aspecten zoals kwaliteit, originaliteit, pasvorm en uiteraard naar de prijs. We denken dan niet meer aan de dingen die we als burger wel heel belangrijk vonden.

No-brainer

En zo is het ook met het klimaat. We willen dat onze (klein)kinderen ook kunnen opgroeien met schone lucht en droge voeten. Een no-brainer, natuurlijk vinden we het belangrijk dat we maatregelen nemen tegen klimaatverandering. Maar toen was daar het klimaatakkoord waarin onder andere stond beschreven wat het voor ons als consument kan gaan betekenen. En dat verandert de zaak. Dan zijn we ineens consument en gaan dus andere aspecten mee spelen, zoals kosten. En als iets doen tegen de klimaatverandering betekent dat we zelf iets moeten betalen, dan vinden we voor het gemak het klimaat helemaal niet meer zo belangrijk. We hebben dan ineens vertrouwen dat onze (klein)kinderen zelf wel kunnen zorgen voor schone lucht en droge voeten.

Kortom, het laat het verschil zien tussen burger en consument waardoor ik in ieder geval nóg sceptischer ben over de consument.